Frambjóðendur á ferðinni

Undanfarna daga höfum við í skólanum fengið gesti í kaffitímanum. Frambjóðendur hafa verið að koma til að kynna sig og sumir líka til að reyna að kynna sér okkar hugmyndir, störfin okkar, aðstöðuna  í skólanum og jafnvel einhverjir  spurt um kjörin okkar. Þetta er líklega ekki auðvelt fyrir alla, sumum bara vorkennir maður verulega og reynir að leiða talið að einhverju öðru skemmtilegra.

Það hefur komið í ljós að margt af þessu fólki hefur ekki hugmynd um skólann.       Hvað eru þar margir nemendur, hvernig er bekkjum skipt á milli þessara tveggja húsa sem skólinn er í? Jafnvel ekki hugmynd um að honum sé yfirleitt skipt.                 Áhuginn á okkur og okkar málefnum virðist af skornum skammti.                             Satt að segja hefur mér oft fundist forráðamenn bæjarins sýna okkur lítinn áhuga.       Á öldinni sem leið kom það fyrir að skólanefnd kæmi einu sinni á vetri og labbaði í gegnum skólann á miðjum degi, helst þegar allir voru í tíma og rólegt á göngum.       Nú veit ég ekkert hver er í skólanefnd nema ég leiti eftir því í fundargerðum eða nefndalistum.    Ég hef stundum sagt að það ætti að skylda skólanefndarfólk og æðstu stjórnendur bæjarins til að vera í skólanum einn dag á vetri, frá morgni til loka skóladags, svo það hefði einhverja hugmynd um hvernig vinnan okkar er.               Þetta er jú sá staðurinn  sem notar megnið að öllum peningunum sem úr er að spila hjá bænum-  eða svo er mér sagt. Þegar ég hef látið þetta heyrast  þá eru svörin gjarnan þessu lík: " já, alveg frábær hugmynd" eða " já, þessu verður að koma í framkvæmd". En það er svo annað mál þegar til kastanna kemur, enginn vill vita af okkur nema í gegnum tölvu.

Fyrir ári síðan unnu áttundu bekkingar  við það á vordögum að skipta um jarðveg í innigörðunum. Í Vallaskóla við Sólvelli eru tveir garðar í miðri byggingunni og hefur þar verið illgresisbæli frá því skólinn var byggður. Nú tóku kennarar sig til með börnunum og mokuðu moldinni með illgresisrótum í hjólbörur og fluttu út á kerru. Svo var settur jarðvegsdúkur, sem síðan var þakinn með sandi sem krakkarnir mokuðu og keyrðu inn.  Umhverfisdeild útvegaði tækin og tólin og sá um flutning á mold og sandi.                   Það var óskað eftir að  eignadeild bæjarins lyki svo verkinu með hellum eða pöllum.   Það vantar ekki deildirnar, þær eru fleiri en ég þekki með nöfnum.

Nú árið er liðið og enn hefur ekkert gerst. Einstaka rót hefur orðið eftir og fíflarnir eru að brjótast uppúr rifum á dúknum. Hvað skyldi frambjóðendum í heimsókn finnast um garðana okkar? Þeir vita kannski ekki betur en að svona skuli þetta bara vera?                     Hvað skyldi kjósendum finnast, sem koma nú bráðum í skólann að kjósa, í annað sinn eftir aðgerðina stóru, og sjá að hún er að fara fyrir bý? Nú er verkafólkið að ljúka níunda bekk og hver veit nema þau kveðji okkur úr tíunda að ári an þess að sjá árangur erfiðisins, ekki þori ég að spá um það. Myndirnar eru, tvær ársgamlar, af skólabörnum í erfiðisvinnu og svo ein sem sýnir fíflana blómstra undan dúknum nú á vordögum.