Og þar sat "ógæfufólkið"

Einu sinni fór ég á boltaleik í Ameríku. Þetta var svon "kýló", Boston red sox að keppa við einhverja aðra. Völlurinn var rosalega stór og stúkurnar tóku fleiri tugi þúsunda var mér sagt. Það var stéttaskipt í sæti þarna. Sumir voru í skotheldum glerbúrum, aðrir í yfirbyggðum stúkum með þægilegum sætum.  Ég var á góðum stað í þægilegu sæti með stöðuga þjónustu stráka sem gengu um með búðirnar á maganum.

Lengst í burtu undir berum himni í brennandi sólinni, var stórt svæði fullt af fólki og þaðan heyrðust stöðug köll og hvatningaróp til heimaliðsins. Þar var fólk sem mætti á völlinn fyrir málstaðinn en hafði ekki ráð á þægindum. Hverjir eru þarna? Spurði ég þann sem næst mér sat. "Það er ógæfufólkið", svaraði hann án þes að útskýra það frekar.  Átti sennilega við að ógæfan fælist í því að eiga færri dollara en aðrir.  Kannski meint í gríni.

Mér hefur undanfarið oft dottið þetta orð í hug. "Ógæfufólkið", Ég skil ekki hver gæfan er við það að fá kosningu til Alþingis - aumingja fólkið.     Ógæfufólkið.