Bakpokafólkið - verum góð við það

Nú gengu hér niður götuna fleiri en tuttugu fjallmyndarlegir strákar með þungar byrðar á baki. Bakpokaferðamenn.  Daglega get ég fylgst með þeim koma síðdegis og fara að morgni, tjaldstæðið er hér fyrir sunnan.

Ég man þá tíð þegar ég vann í Fossnesti og þjónaði þar bakpokafólki, eins og öðru fólki.

Það sem við gerðum fyrir þetta fólk umfram aðra var að geyma stundum klyfjarnar. Að geta gengið um bæinn og nánasta nágrenni pokalaus fram að næstu rútu var nokkuð sem við gátum boðið þeim og gerðum það með ánægju. Það var áberandi hvað þeim var annt um dótið sitt, ferðin og útbúnaðurinn sjálfsagt oft undirbúin og keypt af litlum efnum. Margs konar aðstoð önnur gat svo komið til og leystum við úr því sem við gátum og fengum í staðin endalaust þakklæti og stundum kveðjur frá útlöndum fram eftir vetri.   það var gaman að hjápa "pokadýrunum".

Svo kom tími "fjárfestanna".

Staðurinn allur var "endurhannaður" og skyldi nú græða peninga.

Mér er það minnisstætt  þegar "yfirfjárfestirinn" skipaði svo fyrir að svæðið sem við höfðum notað til að geyma farangur ferðalanga skyldi tekið til annarra nota. "Þetta helvítis pakk keypti aldrei neitt og skildi ekkert eftir í kassanum, það ætti ekkert að vera að mylja undir rassgatið á því". Ég varð reið, en gat lítið gert.

Maður sem ætlaði að fara að reka ferðaþjónustu var ekki betur gefinn en svo, hann vissi ekki að pokalingarnir eru framtíðin. Sé þeim gert það gott sem hægt er, líða ekki mörg ár þangað til þeir koma aftur og ferðast þá öðruvísi. Ein eða tvær pokaferðir með litlum tilkostnaði geta leitt af sér margar ferðir seinna, með konu og börn og fullar hendur fjár.

  Fjárfestirinn varð ekki langlífur í bransanum, þetta var bara eitt af "gáfnastrikunum" hans þarna.