Ráðskona óskast - í skóla

7.1.2007 | 18:07

Ráðskona óskast - í skóla

Ég veit ekki hvernig mér datt í hug að segja já þegar ég var beðin um að taka að mér ráðskonustörf í skólanum í sveitinni. Áður hafði ég unnið við garðyrkju heima og reyndar oft sett upp kartöflurnar fyrir mömmu. Líka kunni ég að smyrja franskbrauð og búa til baunasalat. Svo hafði ég verið einn vetur í Skálatúni, sem starfsmaður, ekki í eldhúsi, og eitt sumar uppvaskari á hóteli í Noregi. Ég var nítján ára.

Líklega var það norska hótelið sem varð þess valdandi að leitað var til mín. það voru ekki margar stelpur í sveitinni sem höfðu unnið á hóteli í útlöndum!

Hvað um það í einhverri óráðsvímu sagði ég já og var fáum vikum seinna farin að elda mat fyrir 12 - 15 krakka og skólastjóra í skólanum á Flúðum.

Þetta var heimavistarskóli og svona tíu til tólf krakkar voru þarna alla vikuna og fóru svo heim um helgar. Aðrir gengu heim, eins og ég hafði sjálf gert fáum árum fyrr, en þau voru í mat í hádeginu. Ég hafði herbergi fyrir mig og það hafði skólastjórinn líka. Mitt var pínulítið, rúm fyrir dívan, smáborð og einn stól. Krakkarnir voru í fjórum herbergjum, tvö fyrir stelpur og tvö fyrir stráka, allt á sömu rishæðinni og ósköp þröngt.

Dagurinn byrjaði með hafragraut, sem ég var bara ágæt í. Svo var hádegismatur, síðan miðdagskaffi ( smurt í allt liðið), kvöldmatur, og endaði svo með mjólk og kexi fyrir svefninn. Allar matvörur varð ég að panta úr Kaupfélaginu á Selfossi og þær komu svo með mjólkurbílnum. það var ekki símapöntun, ég varð að fylla út ákveðinn pöntunarseðil. Nokkuð var um það að bændur leggðu mat með börnunum í heimavistina. Kartöflupoki frá einum og saltkjötstunna frá öðrum. Hrossakjöt, slátur, bjúgu, egg og rófur gat líka verið í farangri krakkanna þegar þau mættu á mánudögum. Allt annað en brauð varð ég að baka, kanilsnúðar voru vinsælt viðfangsefni man ég. Skólastjórinn var eini kennarinn, fyrir utan handavinnu hjá stelpum það kom kona til þess einu sinni í viku. þessi skólastjóri var líka atkvæðamikill í menningarlífi sveitarinnar svo hann var varla heima nokkurt kvöld. Ég var þess vegna yfirleitt ein með heimavistrkrakkana á kvöldin. þessir krakar voru það sem nú er kallað "unglingar", tíu til fjórtán ára gömul. Fjórtán ára voru þau fermd og búin með skyldunám. Þau voru alltaf góð við mig og ég reyndi að vera þeim sæmileg fóstra. Ég man ekki eftir að okkur leiddist.

Mér gekk held ég alveg bærilega að halda á þeim holdum þennan vetur og auðvitað á ég það mikið að þakka henni móður minni sem ég gat alltaf leitað til ef vandræði skullu á. Mér er minnisstætt að á laugardögum þegar heim var haldið var einn strákur alltaf með poka með sér þar sem í var afgangurinn af grjónagrautnum sem þau höfðu fengið í hádeginu. Hann sagðist aldrei fá svona góðan grjónagraut heima. Nú er hann umsvifamikill atvinnurekandi í sveitinni, svo hann hefur komist vel til manns af öllum þessum graut. Þá var skóli fram að hádegi á laugardögum, svo grauturinn og ég gekk svo frá og tók til þegar allir voru farnir heim.

Líklega má segja að ég hafi átt frí á sunnudögum - og auðvitað fór ég á ball á laugardagskvöldum. Það er allt hægt þegar maður er nítján ára.

Flokkur: Dægurmál | Facebook