Tófan gengur laus

22.11.2009 | 00:06

Í vikunni átti ég leið í Hrunamannahreppinn, þéttbýla sveit með mikilli umferð á vegum. Hjá Hrepphólum þurfti að hægja á bílnum til að aka ekki yfir svarta tófu sem skokkaði yfir malbikaða götuna. Þegar hún var komin yfir staldraði hún við í vegarkantinum og fylgdist með bílunum tveimur sem voru þarna á ferð. Henni lá ekkert á og virtist ekkert smeyk við umferðina.

Augnablik kom upp í mér minkabaninn frá fornu fari og mér datt í hug hvort mér gæti tekist að ná kvikindinu ef ég snaraðist út úr bílnum. Vopnlaus var ég, en skottinu gæti ég kannski náð taki á og svo sveiflað henni með tilþrifum og slegið við malbikið svo bani hlytist af. Ég hugsaði þetta hratt, en var vettlingalaus svo ég hafðist ekki að. Ef svo ólíklega hefði til tekist að ég næði henni gæti hún náð að snúa sér og bíta áður en ég hefði hana á loft. Ekki hefði mér augnablik dottið í hug að vorkenna kvikindinu meðferðina ef kaldrifjuð morðáformin hefðu náð fram að ganga, ekki aldeilis, ég hefði verið sigri hrósandi langa lengi á eftir.

Einn dag í sumar var ég inni á afrétti, við Heiðarvatnið, án þess þó að vera í veiðihugleiðingum. Ég gekk hringinn í kringum vatnið á meðan aðrir veiddu (ekki neitt). Ég gekk fram á tvö lambshræ tófubitin við vatnsbakkann. Greyin höfðu trúlega verið að fá sér vatnssopa og fengið þá ófétið yfir sig aftanfrá. Geðsleg aðför það eða hitt þó heldur.

Fyrir nokkrum árum var ég ásamt fleirum á ferð í Jökulfjörðum. Gengum meðal annars í Furufjörð og vorum þar á ferðinni heilan dag. Engan fugl sáum við eða heyrðum allan tímann. Annan dag í Aðalvík sáum við reyndar eina álft sem synti þar á vatni. Það var nú allt fuglalífið vestur þar í miðjum júlímánuði. Tófan hefur útrýmt þar öllu kviku. Svona verður líklega fuglalífið um landið allt eftir nokkur ár og hvað leggja ófétin sér til munns þegar egg og fuglar finnast ekki lengur?

Lömb voru bitin og drepin í miðri sveit í Borgarfirðinum síðasta vor, ekki bara eitt eða tvö , þau voru mörg. Og eins er það í öðrum sveitum, þessi ófögnuður er orðinn jafn algengur í heimahögum og hundarnir bændanna.