Ólafía - fleiri spurningar en svör

Ég er búin að lesa bókina um hana Ólafíu. Heilmikið afrek finnst mér. Saga þessarar konu er merkileg um margt, en mér finnst að þarna sé frekar á ferðinni saga kvennréttindabaráttunnar á Íslandi. Sú barátta hófst fyrir fyrri aldamót og lauk svo með stofnun og síðar andláti Kvennalistans um það bil hundrað árum síðar.                         Nú þurfa konur á Íslandi ekki að berjast fyrir neinu?

Fyrri hluti bókarinnar snýst nærri engöngu um þetta. Þorbjörg fóstra Ólafíu hefur verið einskonar ofurkona, sem hagaði sér eins og karlmaður í flestu. Hún hefur ekki getað unnt Ólafíu að taka saman við strákinn Einar og á þessum árum létu stúlkur víst oftast að ráðum foreldranna. Svo lengi sem sú gamla lifði sýnist mér Ólafía hafa farið í flestu að vilja hennar og Þorbjörg beitti henni óspart fyrir sig í baráttumálunum. Efti að fóstran dó og Einar var giftur á svo Ólafía ekkert hlutverk í lífinu, en finnur sér athvarf hjá Guði og þeim sem eru hjálpar þurfi. Bókin hefði mátt vera helmingi þynnri, það er útilokað að lesa hana í rúminu. Mér fannst hún eiginlega meira í anda skýrslu fræðimanns en ævisögu konu, upptalning á ræðum og fundum hefði getað verið helmingi styttri. Ég hefði heldur viljað lesa sagnfræðilega skádsögu um þessa konu.

En þarna komst ég að einu sem ég vissi ekki áður. Langafasystir mín var nunna! þetta hefur mínum nánustu láðst að segja mér. Steinunn systir langafa frá Vatnshorni í Skorradal, lífsglaða vel menntaða stúlkan gekk í klaustur. Ég les nú líka á milli línanna þar. Hún hefur ekki viljað láta að vilja föður síns þegar kom að hjónabandi. Auðvitað hefur hann ætlað henni ákveðinn karl alveg eins og þegar hann útvegaði syni sínum hreppstjóradótturina af Reyðarfirði, sem áður hafði verið send í hússtjórnarnám í Danmörku. Hvort það hefur fylgt henni við afhendingu að hún hafði verið send úr landi til að gleyma æskuástinni, auðnuleysingjanum sinnisveika með skáldagrillurnar efast ég um.

Svona var þetta bara á þessum árum. Feðurnir komu sér saman um heppileg hjónabönd, en þau ungmenni sem ef til vill voru vel gefin, menntuð og víðsýn létu ekki alltaf að stjórn. Það fólk varð þá að sjá um sig sjálft og fann sér sumt óvenjulegar leiðir í lífinu. 

Bókin um Ólafíu er fróðleg um margt, ekki spennandi, of löng, og ég sit uppi með fleiri spurningar en svör.   Það vantar í hana sálina. 

Athugasemdir

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 2.1.2007 kl. 20:09]

Ég held að þú hafir rétt fyrir þér um bókina. Er nú ekki komin lengra en síðast þegar ég kvittaði. Verð að taka mig taki. Finnst samt bókin fróðleg. Segi aftur gleðilegt nýtt ár.