Þjóðviljinn var vondur á bragðið

26.1.2009 | 21:31

Þjóðviljinn var vondur á bragðið

Ég ætla ekkert að skrifa um pólitík, það er nóg af henni hvert sem litið er.

Það vita líka svo fáir nú orðið hvað sum pólitísku orðin þýða sem munu koma fyrir í þessum pistli. Þetta eru eiginlega orð sem hafa ekki verið notuð í tuttugu ár og þess vegna verð ég líklega að láta orðskýringar fylgja og þar gæt ég kannski nálgast eitthvað sem kalla mætti pólitík. En það er þá bara af illri nauðsyn.

Í sveitinni heima bjuggum við í dálitlu hverfi sem var kallað Grafarhverfi. Í þessu hverfi voru fimm bæir og nábýlið alltaf einstaklega gott, við vorum eiginlega eins og hópur af frændum og frænkum og við krakkarnir gengum óhindrað út og inn á öllum bæjunum.

Á einum bænum bjó ungur maður sem var kommónisti. Hann var ekkert öðruvísi en allir aðrir, en hann keypti dagblað sem hét Þjóðviljinn og þess vegna var hann kommónisti. Hann var ekkert að fara leynt með þetta, fannst það víst bara gott og las blaðið sitt með mestu ánægju, og fékk held ég alveg að hafa það í friði. Allir aðrir keyptu Tímann, nema pabbi, hann keypti Morgunblaðið og þess vegna var hann Sjálfstæðismaður. Ég las líka alltaf Moggann og þegar voru kosningar vöktum við pabbi fram á nætur til að fylgjast með talningunni. Þá var ég svona átta til tíu ára og sjálfstæðismanneskja eins og pabbi. Mamma og strákarnir voru löngu farin að sofa, svo þau voru líklega eins og fólkið á hinum bæjunum, sem keypti Tímann. Það var aldrei mikið talað um hvað fólkið var á þeim bæjum, það keypti bara Tímann. En þegar ég varð stærri komst ég auðvitað að því fyrir forvitni, fólkið á bæjunum sem keypti Tímann var Framsóknarfólkið.

Þessi dagblöð voru ólík. Hausinn á Tímanum var ekki ljótur, en blaðið var alltaf þunnt. Þar voru oft myndir af beljum og körlum með skegg, svona sveitamyndir. Nafnið (það er blaðhausinn) á Mogganum var ekki alveg með ólíku letri og á Tímanum, svona hálfgerð skrautskrift, en nafnið auðvitað miklu lengra og þess vegna heldur minni stafir. Mogginn var alltaf þykkur. Það var fullt í honum, oftast auglýsingar. Líka Markús og minningargreinar, og svo krossgátur í Lesbókinni sem kom á laugardögum.

Þjóðviljinn var líka þunnur, eins og Tíminn, en þar voru ekki dýramyndir. Oftast var þar rosalega mikið skrifað, langar greinar og lítið af myndum. Ef það voru einhverjar myndir voru þær af körlum sem voru frekar reiðir og svo oft af fólki sem hafði ekkert að gera.Og nafnið var bara skrifað með prentstöfum ekki mjög stórum. En það var eins og í þetta blað væri notuð meiri prentsverta en í önnur blöð, það var hálf skuggalegt alltaf. En maðurinn sem keypti Þjóðviljann var samt alveg ágætur.

Á fyrstu árunum komu þessi blöð bara með mjólkurbílnum og þeim var stungið undir haldið á mjólkurbrúsunum sem voru skildir eftir tómir á brúsapöllunum. Við tókum okkar blöð með heim þegar við komum frá Grafarbakka á vagninum sem hann Tanni dró. Við fluttum nefnilega oftast mjólkina á þeim tíma. En þegar fram liðu stundir var gerð brú yfir ána og vegur heim á alla bæi.

Þá var líka farið keyra póstinn heim að bæjum, eða svona næstum því, og dagblöðin þá auðvitað líka. Það var komið upp póstkössum á hlöðum og afleggjurum eftir því hvað hentaði. Þetta var um það bil er við systkinin vorum farin að tínast að heiman og til að bæta "skaðann" fékk pabbi sér hund.

Hringur hét hann, frábærlega góður og skynsamur hundur. Pabbi og Gvendur póstur kenndu honum í sameinungu að sækja Moggann út á veg. Þegar póstbíllinn sást koma hljóp Hringur af stað og Guðmundur rétti honum svo Moggann út um bílgluggann. Þeir þurftu ekki lengi að fylgjast með honum og varð fljótlega alveg ástæðulaust. Hann hljóp heim og skilaði blaðinu þar af sér og stundum öðrum pósti sem fylgdi í stranganum.Einu sinni kom þó fyrir smá óhapp. Hringur var mættur í veg fyrir póstinn og fékk sinn blaðastranga út um gluggann, en Gvendur sá strax að eitthvað var að. Hringur hljóp ekki beina leið heim heldur að polli sem var þarna á veginum og sleppti blaðinu þar ofaní. Guðmundur bremsaði snarlega og fór út úr bílnum til að skamma hundinn. Hann þreif blaðið upp úr pollinum, en sá þá hvers kyns var. Hann hafði látið Hring hafa Þjóðviljann í staðinn fyrir Morgunblaðið. Þetta er hann Hringur.