Síldarsöltun á Mjóafirði

Ég fór þangað í októberlok og saltaði síld í sex vikur. Flaug til Egilsstaða og fór svo þaðan í rútu niður á Neskaupsstað. Það var vitlaust veður, rok og bylur. Frá Neskaupsstað var svo farið á tveggja tonna trillu til Mjóafjarðar. Í suðaustan 18 og haugasjó fyrir Norðfjarðarhorn. Ég hélt ég myndi deyja. Lokuð niðri í lúkar með olíu og ælupest. Ekki var nokkur leið að opna út, sennilega hefði sjór þá flætt þar niður og dallurinn sokkið. 

Þá var síldin að hverfa af Íslandsmiðum, en fannst helst á haustmánuðum fyrir austan land. Föðursystir mín var þar með fjölskylduna sína, en maðurinn hennar stjórnaði þessari söltunarstöð. Pabbi tók okkur tvö systkini með sér austur - bara ævintýramennska, en kannski smá von um pening líka. Síldarplanið var yfirbyggt á bryggjunni skammt utan við Brekku, þar sem Vilhjálmur bjó. Hann var þó víst á þingi en sonur hans sá um búskapinn.

Við bjuggum í ágætu húsi sem var byggt á þessum tíma, myndarleg verbúð, en hefur á síðari árum verið nýtt sem barnaskóli og ég veit ekki betur en heiti Sólbrekka, eins og söltunarstöðin hét þá.

Það var ekki alltaf síld og við gátum skoðað okkur um í eyðibyggðinni sem þarna var. Einu sinni var búið á mörgum bæjum í Mjóafirði en flestir voru þeir komnir í eyði á þessum tíma. Við fórum líka nokkrar ferðir með trillunni "góðu" á Neskaupsstað, en hún fór tvisvar í viku held ég, og var eina samband íbúanna við umheiminn. Við keyptum þá lopa í stórum stíl og prjónuðum svo peysur.

Þegar bátar komu með síld var heldur fjör í firði. Saltað hvíldarlaust, tímum og jafnvel sólarhringum saman, merkin hrúguðust í stígvélin og og við fengum peninga fyrir merkin. Á meðan ég var þarna kom veturinn fyrir austan, snjóaði mikið og þegar ég ætlaði heim var orðið ófært á Egilsstaði svo það varð að moka flugvöllinn á Neskaupsstað og fljúga þaðan. Ferðin heim tók tvo daga. Á fyrsta degi með trillunni frá Mjóafirði á Neskaupsstað og þegar þangað kom var ekki hægt að fljúga svo við urðum að finna gistingu. Ég var samferða hjónum frá Akranesi á heimleið, við fundum gistipláss í heimahúsi. Eitt herbergi gátum við fengið og sváfum þar öll þrjú.

Svo var flogið kl. 13.00 næsta dag og það gekk ekki neitt. Brjálaður mótvindur og rellan ekki beisin. Ég er mest hissa að ekki var lent á Akureyri og beðið betra veðurs. Við vorum komin á Reykjavíkurflugvöll um kl. 19.00 um kvöldið. Rosalega var ég svöng þá. Eins og víða annarsstaðar fannst mér gaman á Mjóafirði, minnti svona pínu á heimavistarskóla, og þarna náði ég að öngla saman fyrir gardínum í stofuna og öllu sem þurfti til að hengja þær upp.

Athugasemdir

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 28.10.2006 kl. 21:02]

Gaman að lesa þetta. Ég er ættuð úr Mjóafirði. Amma mín Sólveig Bergsveinsdóttir var þaðan en fjölskyldan fór svo til Norðfjarðar. Amma bjó samt í Reykjavík en pabbi var á sumrin á Norðfirði. Kveðjur Jórunn

[GK, 30.10.2006 kl. 23:12]

Gaman að lesa. En ekki þurftirðu að vinna í sex vikur fyrir gardínum. Það hlýtur að hafa verið einhver afgangur...

[Helga R. Einarsdóttir, 31.10.2006 kl. 10:22]

Nei Guðmundur, það varð ekki mikið eftir. Á þessum árum var svona "stöff" dýrt, Z brautir t.d. fáránlega dýrar.

Svo kom nú ekki mikið útúr þessari vertíð, sárasjaldan síld og svo var tekið af því fyrir fæðinu. ferðirnar, eins yndislegar og þær voru, fékk ég hins vegar frítt.