Dagur tvö 5 ?

11.10.2006 | 21:41

Leiðin sem við fórum lá um stórbrotið hraun og sáum við þar gjótur hrikalegar sem leiddu til hugleiðinga um slysfarir og glæpamál ýmisskonar. Krakkarnir skoðuðu ofaní flestar holur sem við sáum til að leita að einhverju dularfullu og mikill ákafi greip um sig þegar sást glitta í einhverja flík í einni gjótunni.

Ég potaði með stafnum ofaní og dró upp derhúfu drulluskítuga. Þau vildu leita betur til að kanna hvort einhver væri undir húfunni en það reyndist ekki vera .

Þegar við komum að árgljúfrinu voru fjallagarpar komnir á leið niður og höfðu nú skilið fararstjórann algerlega eftir. Við komum nærri samtímis til skála og ég spurði þá hvers vegna þeir hefðu skilið hana eftir. " Hún labbaði bara" sögðu þeir þá og blésu ekki úr nös.

Nú fóru krakkarnir flestir í laugina en ég byrjaði að taka til í skálanum. Þar var ekki beint snyrtilegt umhorfs. Nammipokar um gólf og borð, samt urðum við eiginlega ekki varar við neitt nammi. Þau hafa tekið það bókstaflega að þau væru í skólaferð en svo gleymt að hylja slóðina. María kom nú líka og það var bara klukkutími í rútuna, sem hafði farið heim kvöldið áður. Ég var inni í salnum þegar krakkarnir fóru að tínast inn og allt í einu stóð hjá mér á miðju gólfi stúlkukind í tveimur litlum pjötlum sem mynduðu til samans bikini örsmátt. Hún stóð þarna skjálfandi og hafðist ekki að. Æ! - "láttu ekki bleytuna leka af þér á gólfið" sagði ég aðeins ergileg. "Ég er að bíða eftir að þorna" sagði hún, "ég er ekki með neitt handklæði". Ég varð að redda handklæði, en hafði ekki með mér nema smábleðil litlu stærri en þvottapoka. Hún fékk það og varð harla glöð, hún gat þá hætt að bíða. Útlendingarnir voru í eldhúsinu að elda kjötsúpu sem þau ætluðu að hita upp þegar þau kæmu úr göngu dagsins. Okkur fannst nú heldur seint af stað farið en þau höfðu verið lengi á ferðinni á gær. Ef þau hefðu þá átt súpu í potti er eins víst að við hefðum verið búin með hana áður en þau komu. Nú lukum við öllu sem til var að borða og pökkuðum öðrum eigum okkar í töskur og poka.

Rútan kom á tilsettum tíma og þá var öllu hlaðið í kerru. Ferðin heim gekk svo að óskum, við fórum aðra leið svo við gætum litið á virkjanir og skoðað hvar Þjórsáin rennur nú í skurðinum stóra fyrir neðan Sultartanga. Svo fengum við meira að segja sjoppustopp í Árnesi en vorum komin heim kl.15.30. Þetta var frábær ferð og ég var löngu búin að ákveða að fresta minni fyrri ákvörðun um að hætta að segja alltaf já þegar ég er beðin um eitthvað. Ég gæti alveg hugsað mér að fara aftur á morgun.

Flokkur: Dægurmál | Facebook