Í kolsvarta myrkri og dautt ljósastaurunum

Það eru ýmsar leiðir til sparnaðar. Ég veit reyndar ekki hver græðir á því, en í morgun þegar ég fór í sundið með bekknum mínum þurftum við að þreifa okkur þangað eftir minni af því flestir staurarnir voru ljóslausir. Þetta er nú varla boðlegt í næsta nágrenni barnaskóla. Þetta var að vísu snemma, kannski var enginn vaknaður til að kanna stöðuna eftir helgina. En ég hef það fyrir satt að svona hafi þetta verið fyrir helgina líka og það meira að segja allan hringinn í kringum skólann, grasvöllinn og allt.  Og það eru ekki skemmdarverk eða rokslys. Perurnar eru einfaldlega búnar að gefast upp eftir langa og stranga vetrardaga. En rafmagnsreikningurinn hjá bænum fer auðvitað fram úr öllu hófi í desember. 

En tíminn í sundinu var frábær. Það var búið að umvefja heita pottinn rauðum ljósalengjum og við bekkjarsystkinin lágum svo í vaðlauginni litlu og spjölluðum. Öll sem mætt voru, hringinn í kring og tærnar mættust í miðju. Síðasti tíminn fyrir jól og kennarinn stóð á bakkanum og tók þátt í umræðunum. Svona eiga sundtímar að vera.