Af tónskáldum og oddvitum

28.10.2007 | 20:37

Framan við Langholtsfjallið voru Syðra- Langholtsbæirnir, tvibýli þegar þetta var. Sigmundur og Anna bjuggu annars vegar, og þar var líka gamall afi, Sigurður, pabbi Sigmundar. Eldri börnin tvö, Jóhannes og Kristjana (Kidda í Dalbæ), voru líklega um það bil að byrja eign búskap, en heima voru tvíburarnir Siggi og Geiri og svo yngsti bróðirinn Sverrir. Hann var jafnaldri minn og skólabróðir.

Sigmundur var "skjalatöskubóndi", hann var ótrúlega atkvæðamikill út í frá. Hann var á kafi í pólitík, hann var í sveitarstjórn, oddviti í mörg ár og hann var alltaf á búnaðarþingi. Honum búnaðist þó ágætlega og hafði góðar reiður á sínum málum.

Á hinum bænum bjó Bjarni og átti tvö börn sem ég kynntist, Gróu og Braga, sem var með mér í skóla. Það var allt sem ég hafði af þessu heimili að segja, við áttum lítið erindi á þessar slóðir. Þórður (Dúddi), uppeldissonur Bjarna hefur á þessum tíma verið að stofna til eigin fjölskyldu með Siggu. Þau byggðu sér íbúðarhús vestan við gamla bæinn.

Vestan við Langholtið var Bjarg. Þar bjuggu Lauga og Guðjón barnlaus. Svo komu Rúna frá Högnastöðum og Guðbrandur Kristmundsson frá Kaldbak og bjuggu þarna með þeim. Guðjón var föðurbróðir Guðbrands.

Í Unnarholti bjuggu Bjarni og Halldóra með þremur myndarlegum dætrum og í Unnarholtskoti Helga og Gísli sem áttu þá bara einn son, Hjörleif. Seinna fjölgaði börnunum þar.

Á þessa þrjá bæi kom ég aldrei og þekkti þar ekkert til, frekar en á Auðsholtsbæjunum, sem reyndar tilheyrðu Tungunum á þessum tíma. Samt voru Auðsholtsbændur með okkur í öllu sem gerðist. Ráku á Hrunamannaafrétt og smöluðu þar líka. Voru í réttunum og krakkar og konur á barnaskemmtunum um jólin.

Ég kom að vísu að Auðsholti um 16 ára aldurinn til að sækja hann Skjóna minn, sem var þar að hugsa hvort hann ætti að þora að steypa sér í Hvítá í stroki. Hann átti erfitt með að festa yndi austan við ána, alinn upp í Skálholti.

Austan við Langholt, niðri við Stóru Laxá var Birtingaholt. Þar bjó Sigurður Ágústsson ásamt Sigríði konu sinni og börnunum Ásthildi, Dísu, Sigurfinni, Gústa, Magnúsi og Móeiði. Ein af mínu fyrstu minningum er af því þegar íbúðarhúsin í Birtingaholti brann. Nýtt hús var byggt þar 1951, svo ég hef verið 6 eða 7 ára.

Móa var einu ári eldri en ég og sú eina af systkinunum sem var mér samferða í skólanum. Birtingaholtsheimilið var held ég talið með þeim merkilegri í sveitinni. Sigurður var þó trúi ég einn af þeim fjöldamörgu bændasonum þessa tíma sem lenti á rangri hillu í lífinu. Hann var fyrst og fremst tónskáld og var snillingur á því sviði.

Búskapurinn var þó ágætlega rekinn með vinnufólki, börnunum þegar þau stækkuðu, og svo var Sigríður örugglega miklu meira en venjuleg húsmóðir í sveit. Hún var öndvegiskona og hefur örugglega oft þurft að sjá um búið. Sigurður starfaði líka sem skólastjóri á Flúðum og vann þar flest kvöld að tónlistarmálum. Þó hann væri enginn afburða leikfimikennari bjó hann til ótrúlega mikið af fallegum lögum.

Sóleyjarbakki lokar hringnum aðeins austar við ána. Þar bjó ekkja sem hét Steinunn með sonum sínum tveimur Helga og Sigga. Þarna þekkti ég ekkert til, en kynntist bræðrunum seinna.

Svo er nú lokið hringferð um sveitina mína Hrunamannahrepp.

Nú væri víst illmögulegt að fara svona ferð og þó eru samgöngur og vegir miklu betri en áður. Varla væri nú víst nokkur leið að leggja niður girðingu og teyma þar yfir hest til að stytta sér leið. Og legði ég af stað gangandi svona dagleið, yrði örugglega fljótlega auglýst eftir mér í útvarpinu.

Flokkur: Dægurmál | Facebook