Frímerki fyrir fimmkall

Næsti bær er Kópsvatn og þar er tvíbýli. Í vesturbænum bjó Nói og konan hans hét Guðrún. Hún fór áreiðanlega aldrei á mannamót og ég sá hana aldrei. Börnin þeirra, Dendi og Dísa, áttu þarna heima líka og bæði þau og Nói voru þar sem fólk kom saman, svo mér voru þau ekkert ókunnug.

En í austurbænum bjó María með sonum sínum, Guðmundi, Bjarna og Magga. Á þeim árum var ekki bílfær vegur frá Bryðjuholti fram í Grafarhverfi svo ekki varð komist þangað nema gangandi eða ríðandi. Að vísu var bílvegur upp í Kirkjuskarð  og svo hjá Hruna niður sveitina en það var óravegur og ekki farið nema nausyn bæri til. Þegar svo vegur var lagður þessa leið varð til hringvegur sem sveitungarnir kölluðu Maríuhringinn til heiðurs Maríu á Kópsvatni.  

Ég þarf eiginlega að lýsa kynnum mínum af Kópsvatni um leið og Bryðjuholt kemur til sögunnar, svo það er best að halda þangað.

Í Bryðjuholti bjuggu Magnús og Sigga með börnunum Finnu, Helgu, Guðmundi, Önnu og Sigga. Anna og Siggi voru jafnaldrar okkar Arnar og við komum þarna oft.

Ekki þó eingöngu til gamans, heldur áttum við þangað mikilvægt erindi einu sinni á ári. Við vorum send á hverju hausti með bréf frá Pabba til Magnúsar, þar sem falast var eftir hrossi til slátrunar. Erindisbréfið var látið í vasa og nælt þar fast með öryggisnælu.

Við fórum alltaf gangandi yfir Högnastaðaásinn, þaðan að Múlanum(Bryðjuholtsmúla) síðan inn með honum og þá vorum við komin alla leið. Þetta var töluverður spölur og við höfum ekki verið nema svona átta til tíu ára þegar við hófum þessar feðir.

Einu sinni man ég að bréfið var týnt þegar að Bryðjuholti kom og vorum við þá í slæmum málum. En sjálfsagt hefur Magnús grunað að við ættum svipað erindi og áður á þessum árstíma.  Svo fannst nú bréfið þegar heim var komið - í öðrum vasa en  við héldum. En ég man að mér leið ekki vel þennan dag, slæmt að klúðra svona mikilvægu trúnaðarmáli.  

Við máttum alltaf stansa og leika okkur við krakkana góða stund í þessum ferðum. bara ef við vorum send af stað til að komast heim í björtu var allt í lagi.

Við fórum þá stundum upp að Kópsvatni til að skoða frímerkin hans Gvendar.               Gvendur var stúdent og hann vissi allt um allan heiminn. Frímerkin voru líka frá útlöndum, þau fyrstu sem við sáum þaðan.   Ef við áttum krónur í vasanum gátum við fengið að kaupa poka með frímerkjum og það voru alveg mörg hundruð merki fyrir bara fimm eða tíu krónur.

Magnús í Bryðjuholti var líka töluvert merkilegri en aðrir menn. Hann hafði farið til Svíþjóðar, þar sem sagað var gat á hausinn á honum og tekið þaðan æxli. Síðan var  hausnum lokað aftur.  Systkinin sögðu okkur þessa sögu hreykin, og sýndu okkur til sönnunar mynd, í fínum ramma á skápnum í stofunni. Hún var af útlenda lækninum sem hafði framkvæmt þetta  afrek. Þetta var örugglega alveg satt. Höfuðmeinið háði Magnúsi ekki eftir þetta og ég man vel eftir honum, enda var ég komin yfir tvitugt þegar hann lést.             Hann var sérstaklega duglegur bóndi og hafði stundum svolítið hátt í réttunum.

Athugasemdir

[GK, 27.10.2007 kl. 16:41]

Hvar eru þessi frímerki...???

[Sigurður Hreiðar, 28.10.2007 kl. 11:24]

Svona eiga innansveitarkróníkur að vera. Ég gæti þetta ekki. Ég yrði fyrr en varir búinn að segja einhverja skemmtisögu af einhverjum sveitunganum sem einhverjum afkomanda hans þætti ekki sæmileg.

Þetta segir ekkert um sveitungana. Bara um mig.

Kveðja í bæinn