Allt á floti á vellinum

21.8.2007 | 21:43

Ég var að lesa "fagnaðarerindi" um rigninguna og sá að það er ekki bara gróðurinn sem nýtur þess að blotna. Íþróttir í bullandi bleytu, það er gaman. Fyrir þrjátíu og eitthvað árum varð til hópur ungra húsmæðra ( og barnsmæðra) á Selfossi, sem byrjaði að æfa handbolta.

Við fundum ungan íþróttakennara og knattspyrnuþjálfara og gerðum samning við hann um tvær æfingar á viku. En við höfðum ekkert húsnæði. Það var reyndar ekkert nauðsynlegt að æfa handbolta í húsi á þeim árum, ekki nema í mestu harðindum á vetrum.

Þetta fór af stað á miðju sumri og við æfðum á íþróttavellinum. Ég man ekki hvort við fengum eitthvert leyfi til þess, það var aldrei neinn á vellinum. Kannski spurðum við samt einhvern. En það sem ég man best og var mest gaman var hvað rigndi mikið á Selfossi þetta síðsumar. Völlurinn var oftast rennandi blautur og stundum einn alsherjar pollur. Þá gerðum við upphitunaræfingar liggjandi og sitjandi í pollinum. Þegar fór að kólna fengum við inni í salnum í Sandvíkurskóla, sem hét nú þá bara Barnaskólinn.

Við fórum alla vega einu sinni á landsleik í Laugardalshöllinni, með rútu frá Jóni og Snorra. Gunni Skúla var líka með og sjálfsagt fullt af öðrum strákum. Mennirnir okkar pössuðu börnin á meðan.

Við æfðum samviskusamlega allan veturinn og vorum svo fengnar til að keppa í tveimur liðum úti á velli á 17. júni. Við vorum orðnar skuggalega góðar. Svo góðar að Ungmennafélagið vildi eigna sér okkur og senda í keppnisferðir handan yfir heiðina. En við áttum allar fullt af litlum börnum og illa heimangengt. Það endaði með að við urðum að hætta til að fá frið. Ég veit ekki um annað íþróttalið sem hefur orðið svo gott að það varð að leggja upp laupana. Við hétum heldur aldrei neitt, vorum bara svona tuttugu stelpur að leika okkur.

Flokkur: Dægurmál | Facebook