Þegar allt var hægt - fyrir næstum ekki neitt

Við fórum í Þjórsárdalinn að minnsta kosti einu sinni eða tvisvar enn og þá tjölduðum við á sama stað og áður, í rjóðrinu innan girðingar í Skriðufellslandi. Það kom að því að strákarnir úr okkar sveit urðu ekki lengur spennandi. Það hlaut að koma að því, við vorum búnar að leika okkur við þá frá því við vorum tíu ára og byrjuðum í skólanum. Við vorum búnar að fermast með þeim og enn lékum við okkur með þeim í boltaleik í lauginni alla miðviku og föstudaga. Það var vonlaust að fara svo að eltast við þá í annarlegum tilgangi um helgar.

Að vísu áttu þeir margir ágæta bíla, sem voru nauðsynlegir á þessum árum, og þeir máttu eiga það að aldrei brást að okkur væri boðið far á böllin um helgar. En það var líka alveg nóg og allir sáttir. Auðvitað hafa þeir verið orðnir hundleiðir á að leika við okkur líka. Við vorum eins og systur þeirra.  Það voru stelpur í öðrum sveitum.

Nú var sem sagt komið að því að líta á strákana í Eystri - hreppnum. Vinkonan var mér fremri í þeim efnum. Á balli tvö eða þrjú í Ásaskóla var hún farin að dansa við strákinn sem hún hefur síðan aldrei sleppt. Ég viðurkenni það alveg að mér fannst henni liggja fullmikið á, og ég dansaði við þá nokkra án þess að fá verulegan áhuga á að ílengjast í þessari sveit. En það var oft gaman hjá okkur svo lengi sem ég hafði á henni einhver tök. En það kom að því að ég varð algerlega nr. 2 ef ekki 3 og þá fór ég að leita á önnur mið. Ég fór til Noregs og var þar í ár og þegar ég kom til baka var hún endanlega glötuð, gott ef ekki ólétt og allt.  Eftir það fór ég aldrei í útilegu um verslunarmannahelgi.

Á þessum gullárum kostaði helgarskrallið merkilega lítið. Pabbi minn eða hennar keyrðu okkur á staðinn og við höfðum með okkur nesti. Það var engin sjoppa. Tilfallandi  strákar keyrðu okkur svo á ballið og við borguðum okkur inn á það. Kannski keyptum við þar svo eina appelsín eða svo og það var allur kostnaðurinn. Einhverjir skiluðu okkur svo í tjald og heim á sunnudegi.

Á þessum árum voru líka íþróttamót árlega á milli hreppanna. Til skiptis í sveitunum. Mótið var haldið í Eystri - hreppnum á túni við Ásaskóla og ég man að við fórum þangað ríðandi. Það var á þessum árum, sem hún var kolfallinn aðdáandi og stuðningsmaður með vilausu liði. Alla vega fannst mér það en fylgdi samt með. Það var alltaf betra að fara á stjá en sitja heima, aldrei að vita hver væri hvar, eða hvað gæti skeð?

Athugasemdir

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 2.8.2007 kl. 23:06]

Ég man það líka að strákarnir í götunni og skólanum voru ekki spennadi . Þeir voru liekbræður og eins og bræður manns.

[Gunnfríður Elín Hreiðarsdóttir, 3.8.2007 kl. 13:44]

Það er nú einmitt aldurinn sem er mergurinn málsins.  Er nógu gömul til að vera búin að læra að skemmtanagildi atburðar er ekki samhangandi við það magn áfengis sem fólk innbyrðir.  Augljóslega of gömul til að vera einhleyp og barnlaus (samkvæmt norminu þ.e.  Ég sjálf tel mig hins vegar alls ekki vera orðna of gamla) og of ung til að sitja heima.  Sem sagt á erfiðum aldri (sem er nú nánar tiltekið 31 árs og 4 daga gömul).   Ég reyndar hallast að því að vandinn liggi hjá þjóðfélaginu en ekki mér.   

Þú fyrirgefur að ég skuli troða þessu svari hér inn sem athugasemd á þessa færslu.  Bestu kveðjur að norðan

GEH

[Berglind , 3.8.2007 kl. 16:04]

Kíkti aðeins við. Segi bara góða helgi.

kv.

Berglind

[Helga R. Einarsdóttir, 3.8.2007 kl. 16:12]

Gaman að sjá þig hér Gunnfríður Elín.

Mér sýnist þú á þeim aldri sem allir vildu helst stöðva framgang klukku, daga og ára. Þú ert jafn fær til að umgangast unga sem gamla  og getur gert nákvæmlga það sem þér sýnist. Meira að segja tjaldað hvar sem er á Akureyri án þess að nokkur geti amast við því.  Láttu hugmyndaflugið ráða og gerðu eitthvað skemmtilegt stelpa, - góða helgi. kv.