Þegar ég var í boltanum

Það er gaman að horfa og fylgjast með - þegar vel gengur.                                         Einu sinni æfði ég handbolta sjálf. Það var fyrir mörgum árum, áður en hér var byggt íþróttahús og það voru engir strákar í þessu. Við vorum svona 12 - 15 "konur", en vorum þó varla konur. Við vorum svona 20 -25 ára. Við tókum okkur saman og byrjuðum að æfa. Við vorum mest úti á velli, þrekæfingarnar gerðum við þar stundum í stórum pollum. Svo þegar haustaði vorum við líka í salnum í Sandvík. þetta var alvöru, með þjálfara og allt, það var Gylfi Gísla. Á endanum vorum við orðnar svo góðar að það átti að fara að senda okkur á mót fyrir U.M.F.Self. Þá hættum við. Á toppnum mætti kannski segja, við áttum allar tvö eða þrjú börn og fórnuðum frægðinni fyrir þau.

Athugasemdir

[GK, 23.1.2007 kl. 23:00]

Einar og Guðbjörg! Biðjið móður ykkar afsökunar á því að hafa svipt hana handboltaferlinum.

[Guðbjörg drithöfundur Helga,Sigurdórs og Helgu..., 23.1.2007 kl. 23:10]

Sorry mamma  getur þú ekki bara tekið upp þráðinn aftur ?

[Einar Örn S H (IP-tala skráð) 24.1.2007 kl. 01:25]

Ég held nú að fórnin hafi verið þess virði.

[mýrarljósið (IP-tala skráð) 24.1.2007 kl. 11:25]

Það þurfti eldgos til að stoppa minn feril (eða þannig).  Dagurinn þessi er alltaf eins og hann er, blendnar hugsanir.  Hvað ef?  Hefði ég kynnst konunni sem hefði kannski orði fræg ef hún hefði ekki fórnað sér sem hún betur fer gerði, hún er nefnilega fræg á sinn hátt þó ekki sé nema af endemum.  Til hamingju með börnin þín  og þennan sem á þau með þér, burt séð frá frægðinni!