Í kaffi hjá Helga á Merkigili

Ferðin árið 1996 hófst síðdegis á laugardegi og var ekið nærri viðstöðulaust norður í Vatnsdal. það var farið að dimma  þegar  við reistum tjald og fórum að sofa eftir kvöldsöguna.      Við heyrðum í útvarpsfréttum næsta dag að aurskriður hefðu fallið í Vatnsdalnum og vatnsveðrið um nóttina hefði verið meira en elstu menn mundu.  Við urðum einskis vör.

Við komum að Varmahlíð rúlega 10, áðum þar stutta stund en lögðum svo af stað til messu í Ábæjarkirkju. Leiðin fram sveitina var greiðfær, en heldur torfarnari eftir að komið var yfir brúna á Jökulsá vestri við Goðdali. Og eftir að komið var í Austurdalinn og yfir brúna þar var hin leiðasta torfæra. Þó gekk allt að óskum til að byrja með. Það er töluverður spölur fram að kirkjunni. Eftir svona 1/3 af leiðinni sauð á Subaro. Það var drepið á og beðið smá stund en síðan haldið aftur af stað. Þá sprakk á vinstra framdekki. Líklega lent á slæmum steini og loftið hvissaði úr svo stóð á felgunni.

Það var ekki annað að gera en skilja greyið eftir og fá far hjá Hemma.  Við hefðum svo sem getað fengið far með einhverjum öðrum því nú var Ábæjarvegurinn líkastur Laugaveginum, bíll við bíl á leið til messu. Og sólin skein hátt á himni, eins og sagt er að hún geri alltaf þegar messað er í Ábæ. Kirkjan er pínulítil, tekur um 30 manns, en þarna voru um 300 gestir þennan dag. Við tókum auðvitað kirkjumyndir, það var aðalerindið.

Eftir messuna var öllum boðið í kaffi heima á Merkigili, Helgi bóndi þar bauð alltaf kirkjugestum heim. Okkur grunaði ekki þá að þetta væri í síðasta sinn sem hann stæði þar fyrir veitingum, hann lést veturinn næsta.  Ég sá hann bara í þetta eina sinn en fannst eftir heimsóknina að ég hefði alltaf þekkt hann.

Við höfðum skipt um dekk á Subaro og héldum nú út á Sauðárkrók þar sem við fundum dekkjakall sem dæmdi dekkið ónýtt og seldi okkur nýtt. Svo fórum við út á Reykjaströnd, að Reykjum, þar sem við komum okkur fyrir í bústaðnum og héldum hangikjötsveislu. 

Athugasemdir

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 22.1.2007 kl. 22:26]

Það er sama hvar maður kemur niður hjá þér alltaf jafn gaman að lesa. Datt i hug þegar sauð á bílunm okkar og við komumst í hendingskasti frá Þorlákshöfn til Reykjavíkur á okkar sokkabandsárum. Náðum án þess að skemma bílinn. Datt svosem margt annað í hug þegar ég las þetta. Takk Helga mín.