Hundurinn sem ekki dó

Við vorum á ferð um norður og austurland. Höfðum komið á Kópasker þar sem engin kirkja er, en við fundum þar eitthvert hús sem við töldum vissara að skoða betur. Við komum á pósthúsið og konan þar sagði okkur að þetta væri leikskóli.  Okkur fannst hann nokkuð kirkjulegur í útliti, en það skrifast á arkitekt sem margir hér sunnanlands kannast við. Hann teiknaði líka Fjölbrautaskóla Suðurlands. 

Nú var strjálbýli framundan. Hemmi var á undan og dró vagninn, við skiptumst alltaf á að draga, einn dag hvor. Brátt komum við að Leirhöfn, sem áður var meiri athafnastaður en nú er. Við sáum þó lífsmark þar á túni við veginn, tveir karlar og hundur. Skyndilega tók hvutti á rás og gerði áhlaup á Hermann, Toyotuna og tjaldvagninn. Hemmi sá við árásinni og vék aðeins frá, en við sem vorum á eftir, sáum skyndilega hvar hundsspottið tókst á loft og lenti síðan á veginum, þar sem hann lá svo sem dauður væri. Hemmi stansaði og snaraðist út og karlarnir yfirgáfu heyskapinn og hlupu á vettvang. Þegar að var gáð reyndist hundurinn vera með lífsmarki, en sennilega við dauðans dyr. Þarna var líklega að hefjast átakanleg kveðjustund. Ekki bætti úr skák að í árásinni hafði honum heppnast að bíta í dekkið á vagninum og sprengja það. varadekk höfðum við með og ekki annað að gera en skipta um.

Við stumruðum yfir okkar ónýta dekki, en bændurnir yfir sínum deyjandi hundi, og hugsaði sjálfsagt hver sitt.  þeir voru dálítið frá okkur á veginum svo við sáum ekki hvernig dauðastriðið fór fram. Að stundu liðinni tóku þeir voffa og lyftu inní Landroverjeppann sinn, hann skyldi trúlega jarðsettur heima við. Ekki yrtu þeir á okkur eða spurðu hvernig farið hefði með dekkið, þeir voru eiginlega  langt frá því að vera vinsamlegir, sem kannski var von. Þeir létu þó svo lítið að hægja aðeins á þegar þeir keyrðu framhjá okkur og við gátum þá litið innum gluggann á hræið. Lá þar þá ekki hvutti hinn brattasti, að vísu dálitið móður, en annars virtist hann vel frískur. Með örlitla skeinu á hausnum og gott ef ekki glott við tönn, þar sem hann leit til þeirra sem bjástruðu við að ná dekkinu undan vagninum.

Athugasemdir

[Ólafur fannberg, 18.1.2007 kl. 22:25]

hundurinn hefur verið ódrepandi heppinn

[GK, 18.1.2007 kl. 23:59]

Kannski hafði hann níu líf...

[Josiha, 19.1.2007 kl. 00:28]

Kvitt kvitt...

[Katrín Inga (IP-tala skráð) 19.1.2007 kl. 19:44]

Ef þú bara vissir hvað mér finnst gaman að lesa þessar sögur þínar!! Kossar á bóndadegi úr Smárarimanum.  Kata.

[Helga R. Einarsdóttir, 19.1.2007 kl. 20:20]

Góóóð  Kata, fínt að fá lífsmark frá þér. Ég er núna alein heima, það er sviðaveisla í kórhúsi. Kannski set ég nokkra kafla inn í kvöld.  Kysstu bóndann.